Jacub Stepien
Dit affiche viel me op. Het rare was alleen dat ik eigenlijk niet goed wist of ik het nu geslaagd vond of niet
Het is anders dan wat je bij een affiche verwacht. Dat is ook het sterke punt. Het is een mengelmoes van technieken en informatie. Er wringt van alles in het beeld. Maar dat zorgt er wel voordat je ernaar blijft kijken.
Toch kom ik er niet helemaal uit welke informatie nu het belangrijkste is. Het wordt geen eenheid. Ik weet niet goed waar ik moet kijken. Ik wordt er onrustig van. De gele omlijning van de tekst versterkt dit nog eens.
Het gaat over een tentoonstelling in een galerie. Wat voor tentoonstelling precies heb ik niet kunnen achterhalen. Hij probeert informatie over de tentoonstelling, zowel praktisch als inhoudelijk, over te brengen.
De vraag die het duidelijk bij mij oproept is waarom hij zoveel verschillende stijlen door elkaar gebruikt in het affiche. Wat wil hij hiermee bereiken? Het werkt allemaal erg verwarrend.
Ping Pong
Er werd me laatst aanbevolen om eens naar het werk van ping pong te kijken(www.pingpongdesign.com). Dit deed ik laatst en ik heb echt gelachen toen ik op hun site kwam. Het heeft dus een goede indruk gemaakt. Ik moest mijn naam intypen, anders kon ik niet verder. En daar kwamen de grappige poppetjes die hele conversaties over mij gingen voeren.
Het effect is dat je deze site niet snel vergeet. Je blijft maar kijken naar wat de poppetjes nu weer over me te vertellen hebben tegen elkaar. Daarnaast wil je alle ins en outs zien van de site. Je wordt er nieuwsgierig
en vrolijk van.
Ik had zelf erg de neiging om terug te praten, maar dat kon dus niet. Dat was wel een beetje frustrerend!
Het interactieve aspect had wat dat betreft verder mogen gaan.
Maar ze doen het om je te prikkelen dat je gaat kijken wie en wat ping pong is en dat is bij mij zeker geslaagd.
Waarom is dit het eerste wat je ziet op de site? Dit betekent dat iedereen hier doorheen moet, ook opdrachtgevers. Het is meer een soort van spelletje waar je maar net zin in moet hebben...
Caroline Montesinos
Dit werk is na aanleiding van haar samenwerking met Design & People. Dit is opgericht door de broers Suku
Dass en Sethu Das. Design & People is een Indiase non-profit vrijwillegersorganisatie. Ze willen de levensonstandigheden van arme mensen verbeteren.
Het idee van deze wenskaarten is om geld in te zamelen voor een organisatie die kinderen met kanker. Wie wil er nu niet dit soort werk doen?
Daarnaast is het mooie van dit werk dat ze tekeningen gebruikt van van arme schoolkinderen uit Vellore waarvoor ze eerder vrijwillig al het grafisch schoolmateriaal ontworp. Hierdoor komt dit onderwerp nogmaals in de aandacht bij ons.
Dat deel van de informatie neemt naar mijn idee een te aanwezige plek in op de wenskaarten. Tuurlijk moet het er bij vermeld worden, maar de mensen kopen de wenskaarten ook om de functionele functie. Als ik de kaarten gekocht zou hebben zou ik het er te dik op vinden liggen dat ik het goede doel steun. Dat is toch mijn zaak en niet van degene waarnaar ik de kaart stuur.
Nou is dat natuurlijk wel de bedoeling van Caroline Montensinos. Zij wil naast zelf geld inzamelen, ons aansporen om zelf informatie op te gaan zoeken van de organisaties. Met de hoop dat wij ze ook gaan steunen.
Zou ze hierrover de shoolkinderen van te voren hebben ingelicht? Wisten de kinderen waarvoor ze de tekeningen maakten? En hoe reageerde ze hierop? Het lijkt mij namelijk een mooi idee als de kinderen beseften dat hun tekeningen weer andere kinderen zouden helpen.
Wijntje van Rooijen
Wijntje van Rooijen laat het grafische vak dichtbij autonoom komen. Zo ook bij dit werk, wat ze geheel op eigen initiatief gemaakt heeft.
Het trok dan ook mijn aandacht omdat ik vaak niet zo vrij over grafisch ontwerpen denk. Het doet me beseffen dat grafisch ontwerpen eigenlijk alleen maar een naam is die je zelf in kan vullen.
Wat het werk de extra lading geeft is de plaatsing van de zin. Door de zin(de wereld draait maar ik loop recht) op het strand te plaatsen waar de eindeloze zee begint, voel ik me erg klein als ik er naar kijk. Dit lijkt me helemaal impact hebben als je naast de enorme letters staat. De omgeving wordt de illustratie bij de zin.
Hoewel het lettertype erg simpel en dus goed te lezen is, zegt het mij niet zoveel. De zin is erg poetisch, maar ik voel het niet terug in de letters.
Het herinnert je eraan dat we maar kleine schakels zijn in het grote geheel. Dat is wat ze denk ik ook wil zeggen. Het mysterie van de wereld lees ik er ook in. Het is een zin die ze als kind kreeg na een wandeling op het strand.
Waarom heeft ze het maar een dag laten staan? Zoals ik hierboven al aangaf, lijkt het me zo indrukwekkend om naast die twee meter hoge letters te staan. Daarnaast is het een zin, waarvan ik het niet erg zou vinden om hem vaker tegen te komen. Het zet je toch aan het denken.2k
2K is een Japans-Amerikaans bedrijf dat zich richt op het drukken en verkopen van t-shirts. Het is opgericht door Yoshi Kawasaki, die het meerendeel van zijn tijd besteedt aan het zoeken naar kunstenaars die eigenzinnige prints ontwerpen.
Er zijn inmiddels vele bedrukte t-shirts op de markt. Wat ik zo bijzonder hieraan vind, is dat het erg vrij blijft, alles kan en alles mag. Niet alleen inhoud, maar ook gewoon stoere prints(vorm). Je kan er vaak in zien wat je zelf wil.
Het werk kan je eigenlijk niet los zien, maar meer als een serie t-shirts. Het mooie ervan is dat de serie ontworpen is door verschillende kunstenaars, waardoor je een afwisselende serie krijgt die bestaat uit kleine kunstwerkjes. Het enige wat ze dan ook verbind is het medium(t-shirt) en dat ze stuk voor stuk op zichzelf staan. De kans die, vaak onbekende, kunstenaars krijgen om hun werk naar buiten te brengen door middel van dit project is wel het grootste pluspunt
Het principe van serie vind ik niet helemaal werken. Ik zou het erg interessant vinden als er vanuit een bepaald thema een serie zou worden gemaakt. Zo wordt het nog meer een geheel en krijgt 2K ook meer een gezicht. Dit hoeft namelijk niet te betekenen dat het daardoor minder vrij wordt!
Het is bedoeld als afkeer tegen de massamarketing. Hun shirts zijn niet bedoeld om de dragers ervan hun merk op te dringen. Het gaat om de prints, de kunst die een worden met het shirt.
Wat ik me afvraag is op welke voorwaarden Y. Kawasaki een kunstenaar uitzoekt. Ik neem aan dat hij wel bepaalde ideeen voor de uitstraling van zijn bedrijf heeft. Hoe ver mag de kunstenaar gaan in zijn ontwerp?
www.spoonfork.de
Gelijk de eerste keer toen ik op deze site zat, was ik verkocht. Om te beginnen ben ik altijd al geinteresseerd geweest in tijdschrift/boek vormgeving. Het idee van een online tijdschrift spreekt me dan ook erg aan, omdat het helemaal van deze tijd is.
De kracht van spoonfork is dat ze de pluspunten van het medium internet(zoals links) gecombineerd hebben met de charme van het orginele tijdschrift(o.a. het door de pagina`s bladeren). Hierdoor verbreken ze de afstandelijkheid die ik vaak ervaar als ik op een site surf. Daarnaast is de vormgeving heel speels en open, het spreekt echt.
Wat ik minder geslaagd vind, is dat je tijdens het bladeren alleen een snelknopje terug hebt naar de inhouds-pagina. Juist omdat ze veel verschillende onderwerpen en rubrieken hebben, zou het fijn zijn als ik ook gelijk naar een bepaald deel in het tijdschrift kon komen. Soms moet je te veel bladeren om daar te komen waar je wil.
Spoonfork biedt me een spannend, afwisselend en speels vormgegeven tijdschrift aan met actuele thema´s met betrekking tot muziek en design. De bedoeling van de vormgevers is een plek te vinden voor het tijdschrift van nu. Dit proberen ze te doen door de juiste balans te vinden. Oftewel met andere woorden, dat het ene het andere nog niet hoeft uit te sluiten. De toename van het internet gebruik, is niet het einde voor het tijdschrift. Ze vullen elkaar hier perfect aan!
Toch viel me een ding op. Waarom proberen ze het tijdschrift niet nog dichter bij de lezer te brengen? Zo zit er al een grappig voorbeeld van in op het einde. Er zit een special over zonnebrillen in, maar deze is eruit gescheurd! Er staat bij dat je te laat bent. Dit is een hele sterke speling die het beeldscherm even voor me doet verdwijnen. Het tijdschrift zou nog beter worden als er meer van dit momenten in zouden zitten.
